Deze zomer was ik op vakantie in Frankrijk. In de nabijheid van Parijs nog wel. In het lijstje van te bezoeken bezienswaardigheden stond Eurodisney en een bezoek aan dit pretpark mocht dus niet ontbreken. Toch is het meer iets voor de liefhebbers van Mickey Mouse. Zelf ben ik meer een fan van de verhalen en tekenstijl van Kuifje. Daarover later meer. Maar goed, zo’n hele dag in een keurig bijgeharkt pretpark heeft toch wel wat. Iedereen is vriendelijk en zegt je gedag. Of dat nu echt gemeend is of zo afgesproken laat ik even in het midden, maar menig Nederlander kan van die klantgerichte opstelling nog wat leren. Ondertussen is het natuurlijk schreeuwend duur allemaal. Het begint al bij de parkeerplaats. En ook in de winkels en restaurants word je alles bij elkaar toch heel wat geld uit de zak getroggeld. En dan de lange wachtrijen voor de diverse attracties. Je kon een kaartje voor de ‘fast lane’ uit een automaat halen zodat je over drie uur maar een kwartier hoefde te wachten. Dat kostte dan weer niks! Op zich is zo’n bezoek leuk voor een keer, maar ik vermaakte me het meest met het observeren van verveeld wachtende bezoekers. Ook was ik in Parijs zelf en bezocht daar voor het eerst in lange tijd weer eens het Louvre.
Ook daar zag ik lange rijen geduldig wachtende bezoekers voor de piramide met de ingang. Gelukkig was het mooi weer en vermaakte ik mij met het observeren van de andere toeristen in de rij. Op het grote plein ontdekte ik ook enkele koperen plaatjes met de mysterieuze naam ARAGO erop. Ik wist dat ze hier lagen, want Dan Brown noemt ze in zijn onvolprezen boek The Da Vinci Code. Eigenlijk vormen de plaatjes een kunstwerk van Jan Dibbets. Lees het boek De meridiaan van Parijs van Philip Freriks er maar op na. In totaal liggen er 135 van die plaatjes op een rechte lijn door Parijs. Het is een eerbetoon aan de meridiaan van Parijs en de astronoom François Arago. U denkt vast, maar de nulmeridiaan loopt toch over Greenwich? Ja, tegenwoordig wel. Vroeger waren er meer meridianen die pretendeerden de nulmeridiaan te zijn. Parijs was er daar een van, net als die van Antwerpen. Honderd jaar geleden, in 1914 is algemeen die van Greenwich aanvaard en zo is het nu nog steeds. Het is daarom niet zo vreemd dat men zich nog wel eens vergist. Zelfs Kuifje, op zoek naar het scheepswrak van de Eenhoorn, in De schat van Scharlaken Rackham deed dat.
En van dat scheepswrak, kom ik dan weer op een scheepsmodel. Dat zit zo. Eenmaal binnen in het Louvre wijzen nogal simpele bordjes de toeristen welke gangen en trappen ze moeten nemen om bij de zaal van de Mona Lisa te komen. Hoe dichter je die zaal nadert, hoe drukker het wordt. De gekte van de massahysterie om dat schilderij te zien, komt tot een climax zodra je de zaal betreedt. Honderden mensen verdringen zich richting dat ene schilderij.
De andere schilderijen waaronder een gigantisch werk van Veronese krijgen nauwelijks aandacht. Het duurt dan nog zo’n 20 minuten voordat je langzaam schuivend oog in oog staat met La Gioconda. Stel je toch eens voor dat iedere dag honderden mensen in een lange rij voor de entree van het Maritiem Museum zouden staan om een glimp van het Matarómodel, onze eigen Mona Lisa, te kunnen opvangen.
Met iPads, mobieltjes, tablets of gewone camera’s zouden Japanners en Chinezen elkaar staan te verdringen. Drie stevige gastheren zouden de meute in toom moeten houden. Eenmaal in de gestage stroom zich naar voren werkende toeristen, moesten dan vlakbij het model via een zijgang afgevoerd worden. Uur na uur, iedere dag weer. Weest gerust, het is niet zo. Misschien maar beter ook. We zouden ons een vermogen aan bewakingskosten op de hals halen. Gelukkig is het model binnenkort te zien op onze expositie Topstukken temidden van nog 24 andere hoogtepunten uit onze eeuwenoude collectie. Om al dat moois te bewonderen hoef je niet een uur in de rij te staan, het kost je geen vermogen en onze gastheren en -vrouwen zijn ook uiterst vriendelijk. Allemaal zonder dringen! Om van te watertanden!
